Erg prikkelbaar, bij harde geluiden ging mijn hele systeem op tilt, wilde soms om iets kleins een vreselijke rel trappen. Kende mezelf nauwelijks terug, werd gek in de stad, dat voortdurende prikkelbombardement, ik kon er niet meer tegen.
Half augustus ben ik dan ook gevlucht, naar een meditatiehut in de bossen tussen Naarden en Huizen, op een landgoed van het Theosofisch centrum, wat een zalige rust. Mijn lieve mammie zei vaak dat ik maar een hutje op de hei moest zoeken, nou dat heb ik dan eindelijk gedaan 🙂 Ik kende de plek al van de vele retraites die ik in de afgelopen jaren heb gedaan, maar deze keer nam ik maar half deel aan de lopende retraite, deed wat meditatie samen met de groep en s’avonds luisterde ik mee naar de Dhamma-talk. Voelde me erg gesteund door de lieve boeddhisten, ik zag de compassie in hun ogen, in de meditatiezaal brandde een grote kaars voor me, heerlijk thuiskomen zo.
Merkte dat de rust en het simpele leventje me goed deed en ben na de retraite nog een maand in de meditatie hut gebleven. Wat een genot om niets meer te hoeven, om 7 uur op de veranda te mediteren en de dagen door te brengen met wandelen, lezen en een beetje fietsen. Af en toe kwam er iemand op bezoek, erg gezellig om samen door het bos te wandelen. Lag steevast om 9 uur in bed, als de uil begon met roepen kroop ik er in. Mijn lichaam en geest kwamen tot rust, voelde hoe de energie langzaam weer terug kwam, had eindelijk tijd om te reflecteren op de emotional roller-coaster waar ik me sinds de ontdekking van de ziekte in bevond. Besefte al te goed dat mijn tijd op aarde nu echt beperkt was, ben sindsdien vastbesloten om die tijd in rust en aandacht door te brengen. Hoef niet zo nodig prachtige reizen te maken, dat kan ik ook wel in mijn fantasie of met een goede film. Maar het gaat me om bewust te leven, geen automatische piloot meer, geen stress over zakelijke beslommeringen, eigenlijk gewoon… Zijn.