2001
Kan uiteraard alleen voor mezelf spreken: Wat drijft mensen? Ik denk dat het antwoord zoeken naar bevestiging en liefde van je medemens is. Of je dat nu doet door beroemd te willen worden, mooi te willen zijn, erkenning voor je werk te willen hebben, altijd aardig te willen zijn of de bink uit hangen in een aso-auto, denk dat je eigenlijk wilt dat mensen je zien en je bevestigen in het beeld dat je graag van jezelf wilt hebben. Maar tegelijkertijd denk ik dat de manier waarop wij mensen met elkaar omgaan enorm oppervlakkig en koud is. Buren leven langs elkaar heen, op het beleefde nietszeggende “goedemorgen” na. Je mag niet met mensen gaan praten die je aardig lijken want dat is ‘raar’, je mag nauwelijks laten merken dat je om iemand geeft. Als iemand zegt dat ie ons aardig vindt weten we ons geen raad.
We praten meestal over dingen: baan, huis, auto enz. We maken elkaar wijs dat dat hetgeen is wat je gelukkig maakt en daarom doen we allemaal enorm ons best om dat soort dingen te bereiken, als we dat eenmaal verwezenlijkt hebben is er slechts een enorme leegte… Wat je eigenlijk wilt is dat mensen naar je toe komen en keihard roepen: “Ik hou van je!!!”, dat gebeurt echter nooit en toch blijf je er naar hunkeren. We voeden onze kinderen op met de boodschap dat carrière maken ‘goed’ is, hard werken, geld verdienen het hoogste ideaal. Je leert als kind voornamelijk om alles wat je tegenkomt rationeel te benaderen; rationele technieken als wiskunde, economie, enz. moeten het leven verklaarbaar maken en al het andere: gevoel, intuïtie moet onderdrukt en gewantrouwd worden. Je houdt je met jezelf bezig, al het andere blijft op een afstand, niets mag je kunnen raken: dat is ‘volwassen’ zijn.
Ik denk dat wij mensen heel slecht zijn in het herkennen van en omgaan met ons eigen gevoel, wegstoppen, wegredeneren, in een dagelijkse tredmolen blijven lopen terwijl je allang niet meer wilt, plotselinge onredelijke aanvallen… Niemand die je ooit leert hoe je met jezelf en je gevoel om moet gaan, je moet calvinistisch je best doen. Het is een illusie om te denken dat mensen rationele wezens zijn. Je verstandige ‘zelf’ is hoogontwikkeld en je emotionele ‘zelf’ een weeskindje dat je niet wilt kennen. Als je het waagt om iets persoonlijks te vertellen of je kwetsbaarheid als mens te laten zien keert iedereen zich van je af omdat ze er geen raad mee weten.
Er zitten in dit land jaarlijks 500.000 mensen in een of andere vorm van psychotherapie, allemaal aan het leren om zichzelf en hun gevoel terug te vinden, maar je moet er vooral niet voor uit durven komen in deze samenleving die van zichzelf vindt dat ie zo ‘vrij’ is.
Ze zeggen dat het goed gaat, 1 miljoen mensen in de WAO, honderdduizenden die definitief niet meer mee doen, ouderen zijn afgeschreven. Geestelijk leven is een schaars goed geworden. Wanneer was het laatste open, indringende gesprek? Alles lijkt zo oppervlakkig en onbevredigend. Als het leven zin heeft, dan is de zin gelegen in de relatie met je medemens, in je sociale functioneren en dat is nu juist verder weg dan ooit. Vooral niet remmen voor een zebrapad, want dat is ‘soft’, Je moet zo onkwetsbaar mogelijk zijn dan ben je tegen de wereld opgewassen. We verwarren assertiviteit met verbaal geweld. Alles wegstoppen en uitschakelen. Wie kan nog op een vriendelijke manier iemand ergens op wijzen? Het loopt allemaal direct uit de hand. We voelen ons alleen met elkaar verbonden bij voetbalwedstrijden en begrafenissen.
8 Jaar geleden lag ik totaal in de poeier, zelfmoordpoging, drankmisbruik enz., ik wilde daar heel graag over praten en steun zoeken bij anderen, maar iedereen knalt de deur voor je neus dicht als het slecht met je gaat. “Als je wint heb je vrienden”, dat klopt als een bus, ik merk dagelijks dat nu het goed met me gaat ik opeens enorm popie ben en dat doet me eigenlijk veel minder dan de gesprekken en korte momenten van elkaar begrijpen die ik destijds met andere “gekke” patiënten heb gehad. Uiteindelijk wil ik nog steeds graag vertellen aan mensen dat ze niet de enigen zijn die radeloos zijn (geweest) en het leven volslagen absurd vinden, uiteindelijk wil ik via die persoonlijke stukjes toch communiceren over dingen die me heel diep raken of geraakt hebben en waar ik geen enkele uitlaatklep voor heb in mijn dagelijkse leven. In mijn dagelijks leven doe ik gewoon mee in de mallemolen en hou het beeld op dat ik ‘geslaagd’ ben, al is het maar omdat ik donders goed weet dat niemand wil luisteren naar dingen uit mijn ‘andere’ of ‘vroegere’ leven.