2003
Met mij gaat het beter dan ooit, heb sinds 3 maanden een onwijs leuke nieuwe vriendin, ze is zelfstandig Psychotherapeute, Ram en dus erg heftig. Veel botsingen gehad, ben met mijzelf geconfronteerd op een manier zoals ik die nog niet eerder ervaren heb. Over mijn moeite om grenzen te stellen, duidelijk te zijn, trouw te zijn aan mezelf en geen dingen doen omdat ik denk dat ze van me verwacht worden, over me bedreigd voelen in een relatie en ook over dat ik boos wordt als iemand me liefde geeft. Over een muur om mezelf heen hebben, voortdurend alert zijn op een mogelijke aanval. Klinkt bekend niet waar? Hmmmm, hardnekkig die kuren van me en ik wil zo graag heel gelukkig zijn en liefde kunnen geven en ontvangen.
Omdat ik dus weer een erg tof wijf heb getroffen, heeft ze gezien dat ik heel graag anders wil maar niet bij machte ben om deze patronen zelf te doorbreken. Op haar aanraden heb ik de afgelopen 5 dagen een Essencetraining gevolgd en daar wil ik graag iets over vertellen. Ik wil dat graag omdat je hoe dan ook een waardevol mens bent en ik denk te weten dat vrijwel iedereen regelmatig moeite met het leven heeft, of bijvoorbeeld het gevoel heeft om in een tredmolen van routines rond te lopen terwijl het leven langs je heen glijdt. En ik gun het je zo vreselijk om verschrikkelijk gelukkig en vrij te worden. Daar worden we allemaal beter van, maar uiteraard kan iedereen daar zijn eigen weg in vinden.
Op de eerste avond heb ik de kat een beetje uit de boom gekeken en me vreselijk zitten ergeren aan het gedrag van trainer Nelleke, ik dacht: ‘ik kom morgen niet meer terug, dit is niks voor mij’, heb verder niets laten merken. Dus zat ik later die avond voor de zoveelste keer thuis boos te wezen, en vond het maar een slechte training. De volgende avond ben ik toch gegaan en heb in de sharing, waarin je voor de groep gaat staan en vertelt over hetgene dat je wilt delen, trillend op mijn benen vertelt over mijn boosheid en mijn wens om nooit meer terug te komen. Heb toen uiteindelijk een uur daar gestaan terwijl ik vragen beantwoordde over hoe ik in het leven sta, hoe ik eerlijkheid in relaties wil hebben, over vertrouwen in anderen hebben, over ongewild de controle over mijn gemoedstoestand aan anderen geven, over vastgeroeste patronen die mij mijn vrijheid van handelen ontnemen. Maar ook over de enorme hoeveelheid energie die ik besteed aan het in stand houden van de muren om me heen, over dat ik mezelf door deze muren enorm tekort doe enz. Het was echt fantastisch, ik had enorm veel kritiek op deze mensen geuit en werd in plaats van uitgekafferd in een warm bad van liefde en aandacht gelegd waar ik, ondanks dat het ook echt pijnlijk was, vreselijk veel van heb geleerd.
Daarop heb ik besloten om me dan ook vol overgave in het proces te storten, had ervaren dat ik volkomen eerlijk mocht zijn en enorm veel liefde en waardering van zowel de begeleiders als de groepsleden daarvoor terug kreeg, kan nauwelijks vertellen hoeveel goed me dat heeft gedaan. De daarop volgende dagen heb ik gewerkt aan hoe ik de controle over groepsprocessen wel graag wil hebben maar niet pak en wederom eindig in boosheid en frustratie. Aan hoe ik me voelde met mijn ouders, de dood van mijn vader. Heb in een ander proces herontdekt wat ik nu eigenlijk echt wil van het leven, wil je dat weten? Niet verder vertellen, maar eigenlijk is het enige wat ik wil: ervoor zorgen dat deze aarde een minder gemene en harde plek wordt, lief van me he? Daarom ben ik ook zo’n schatje…….
Verder veel gewerkt aan hoe het krijgen van liefde me boos maakt, daar later met een bulderlachbui van een paar minuten in mijn uppie een enorme doorbraak over bereikt. Het werd steeds fijner en vertrouwder allemaal, vreselijk gelachen, vreselijk gehuild, gedanst, gepraat, pijn gevoeld en genoten. Uiteindelijk heb ik met veel van de groepsleden een enorme band gekregen, iedereen had uiteraard zijn eigen dingen waar ie mee aan het werk was en het was zo fijn om dat samen te doen, in volledige openheid te leren van elkaar. Heb de meest stijve burgertrutten in open, stralende mensen zien veranderen, een ander meisje was al het grootste deel van haar leven kwaad op haar vader, omdat ze krampachtig bezig was geweest om hem weg te duwen bleef ie voortdurend bij haar. Ze was in een bitter en verhard mens veranderd, onvoorstelbaar om te zien hoe ze in een proces in contact kwam met de liefde die ze voor haar vader voelt. Juist omdat je ook ervaart dat wij mensen vaak denken dat we de enige zijn die moeite met het leven hebben terwijl dat voor vrijwel iedereen geldt, was het een ongelooflijke ervaring. Veel te veel om nu allemaal te vertellen, maar misschien schrijf ik later nog eens een vervolg.