2001
LS.
9 jaar later, hoe zou het met ‘m zijn? Hij is er nog, met veel moeite afgekickt en al weer 7,5 jaar clean. Die andere 1,5 jaar bezig geweest met pogingen ondernemen te stoppen, daarin tijdelijk slagen en weer terugvallen. Vreselijke toestanden, depressies en hard op weg naar de afgrond. Vraag me nog steeds af waarom ik geslaagd ben waar zoveel anderen zijn blijven hangen, ik wilde er diep in mijn binnenste graag vanaf, denk dat dat het is. Ik wilde graag een ander leven.
Die jaren van clean zijn zijn de gelukkigste die ik heb mogen meemaken en ik ben van het leven gaan houden als geen ander. Niet omdat het nu altijd zo geweldig is, ik voel me vaak helemaal niet zo gelukkig, maar meer omdat ik heb gemerkt dat ik dingen kan leren, mezelf kan ontwikkelen en stap voor stap verder komen.
De alcohol was een symptoom, niet de oorzaak. Zodra de lichamelijke afkickverschijnselen voorbij zijn, wordt je geconfronteerd met de puinhoop die je van je leven gemaakt hebt en later ook met alle situaties waar je tot dan toe steeds voor gevlucht bent. De schaamte voor wat je hebt aangericht, iedereen in paniek, mensen die je hebben afgeschreven. Het is teveel en je wilt terug naar je verstoppen, proberen te vergeten wie je bent geweest. Zo graag zou je een pil nemen en s’ochtends wakker worden in een andere gedaante, zonder al die moeilijkheden. Je bent eigenlijk voortdurend op de vlucht geweest voor je eigen gevoel, voor jezelf. Voorwaarde voor mijn herstel was dan ook dat ik leerde mijzelf onder ogen te zien, mijn gevoelens toe te laten en er iets mee te doen. Eigenlijk voelde het alsof er twee verschillende personen waren, een stoere bink aan de buitenkant en een lief, gevoelig en kwetsbaar persoon aan de binnenkant. Ik moest gaan proberen het sensibele jongetje, dat ik letterlijk had proberen te verdrinken, te accepteren als een waardevol onderdeel van mijn mens-zijn en op die manier eindelijk een geheel te worden.
De kern van mijn drankzucht is een sociale fobie geweest, een verlammende angst voor de medemens, de alcohol nam deze angst weg en maakte me opgewassen tegen de wereld. De strijd tegen deze fobie voer ik nog dagelijks, de neiging om weg te kruipen voor de wereld bestaat nog steeds, en ik ervaar het isolement vaak als bijzonder aangenaam. Vind nog steeds dat we in een absurde wereld leven waar ik weliswaar met een been in sta, maar alleen op voorwaarde dat het andere been in mijn eigen wereld kan blijven. Het gevoel dat ik niet in de wereld pas en niet in staat ben me aan te passen is vroeger altijd een prima stimulans voor mijn drankzucht geweest. Tegenwoordig accepteer ik mijn ‘anders zijn’ als iets zeer waardevols en dat is misschien wel het belangrijkste verschil met vroeger toen ik perse iemand anders wilde zijn, mijn eigen persoonlijkheid wilde vernietigen. Het is min of meer gelukt een balans te vinden tussen in mijn eigen wereld leven en met anderen om te gaan.
Ben intussen ondernemer, het geeft me een goed inkomen en veel vrijheid en ik ben bijzonder trots op wat ik heb bereikt. Ik werk als een soort uitvinder, bedenk producten en onderzoek of ze levensvatbaar zijn, sommige dingen laat ik in eigen beheer produceren en andere ideeen verkoop ik aan bestaande fabrikanten. Het is leuk en uitdagend, het past ook perfect bij me.
De angst voor mijn medemens wordt langzaam minder, het steekt eigenlijk alleen nog de kop op als ik te veel alleen ben, ook al ben ik er nog lang niet; relaties aanknopen en in stand houden vind ik nog steeds verschrikkelijk moeilijk en onbewust bedreigend. Toch voel ik me nu vaak heerlijk tussen andere mensen, ik wil gezellig en leuk een beetje keuvelen, samen dingen doen, lol maken. De buitenwereld merkt eigelijk niets van mijn innerlijke gevecht, ik kom over als een sterke persoonlijkheid die weet wat ie wil en zich door niets en niemand in de hoek laat zetten. Het wordt allemaal wat lastiger zodra mensen dicht in de buurt komen, of ik bijvoorbeeld kontakt zoek met een aantrekkelijke meid, dat blijft moeizaam en frustrerend. Frustrerend omdat mensen die dichterbij komen mijn kwetsbaarheid kunnen zien en daar soms misbruik van maken, maar ook omdat ik constateer dat ik moeilijke situaties en conflicten nog regelmatig vermijd.
Tsja, en die alcohol dan? In het begin was het echt moeilijk, niet zozeer fysiek als wel in mijn hoofd, had zware depressies. Alcohol was zo met mijn patroon verweven dat ik eigenlijk een tweede pubertijd heb doorgemaakt; ik moest met alle dingen die op me af kwamen leren omgaan zonder naar de fles te grijpen. Prozac heeft me enorm geholpen om het eerste jaar clean zijn door te komen, ik kan het iedereen aanraden. Het heeft me wat kunstmatige levenslust gegeven die me op de been hield. Na een jaar ben ik ermee gestopt omdat ik vond dat ik idioot vrolijk was; stond luid zingend de meest vervelende en vieze klussen te doen. Een ander belangrijk medicijn was en is bezig blijven, met eindeloos piekeren trek ik mezelf alleen naar beneden. Kan me enorm focussen op iets dat niet goed gaat en alle dingen die geweldig gaan niet meer zien. Heb geleerd te genieten van gewone dingen, een goed gesprek, wat regelmaat in mijn leven, mijn huis schoonmaken, doe zelfs dagelijks aan sport tegenwoordig en dat geeft me veel positieve energie. In totaal ben ik 4 jaar in psychotherapie geweest, elke week naar de shrink, het heeft me echt goed gedaan. Eindelijk iemand die wilde luisteren en kritische vragen stelde waardoor ik verder kon komen. Je moet het wel treffen met je therapeut en niet bang zijn om naar een ander over te stappen als het niet klikt.
Toen ik nog dronk was ik vaak enorm depressief en angstig, en daarom wilde ik dan weer drinken, het probleem is dan eigenlijk dat je zoveel giftige stoffen in je lijf hebt die je geest beinvloeden, dat je niet meer kunt onderscheiden wat er nu van de alcohol komt en wat er ‘van jezelf’ is. Vroeger had ik sowieso steeds het gevoel dat mijn gevoelens voortdurend met me op de loop gingen, nu ben ik stabieler en rustiger geworden.
Hoop heel diep van binnen dat mijn leven nog heel lang mag duren.